Άρθρο Κυριάκου Τσόδουλου: Από το “Εγώ” στο “Εμείς”

Το 2000, ο Βρετανός κοινωνιολόγος Colin Crouch εισήγαγε, σε μόλις 73 σελίδες, τον όρο μετα-δημοκρατία στο πολιτικό λεξιλόγιο.

Ο όρος υφίσταται κατ’ αναλογία με τον όρο «μετα-βιομηχανική» κοινωνία. Η μετα-βιομηχανική κοινωνία δεν είναι μια κοινωνία χωρίς βιομηχανία. Συνεχίζει να παράγει και να κατασκευάζει βιομηχανικά προϊόντα, αλλά η ενέργεια και το drive της καινοτομίας βρίσκονται αλλού. […]

Μια μετα-δημοκρατική κοινωνία λοιπόν συνεχίζει να έχει και να χρησιμοποιεί τους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά όλο και περισσότερο οι θεσμοί αυτοί συνιστούν απλή μορφή, σκέτο περίβλημα. Η ενέργεια και το drive της καινοτομίας έχουν μεταφερθεί από το δημοκρατικό αγωνιστικό πεδίο στους στενούς κύκλους των οικονομικο-πολιτικών ελίτ.  

Ποιοι κυριάρχησαν στην μεταπολίτευση στο συνδικαλιστικό κίνημα και το μετέτρεψαν σε ένα  μεταδημοκρατικό θεσμό, δηλαδή μια απλή συνιστώσα της κυβερνητικής πλειοψηφίας η οποία τον χρησιμοποίησε για προσωπικούς σκοπούς αναρρίχησης σε κρατικά αξιώματα απαξιώνοντάς τον ;

Ποιοι αντί του επιχειρήματος και της αγωνιστικής αντιπαράθεσης κατέφυγαν  και καταφεύγουν ακόμα σε προσωπικές επιθέσεις με σκοπό τη μείωση  της αξιοπρέπειάς των  ιδεολογικών αντιπάλων τους;

Ποιοι χρησιμοποίησαν τη θεσμική τους θέση και με το πρόσχημα της χρηστής διοίκησης, προέβησαν στην εξόντωση αντίπαλων ιδεολογικά συναδέλφων;

Η αξιοπρέπεια δεν είναι κάτι που χαρίζεται αλλά αποκτάται στην καθημερινότητα στη καθημερινή πάλη με τα προβλήματα που η εκάστοτε κυβερνητική και συνδικαλιστική εξουσία δημιουργεί. Η αξιοπρέπεια είναι ένα γίγνεσθαι,  μια μοριακή γραμμή και μια γραμμή διαφυγής,  είναι εμμενής,  είναι σκέψη και όχι γνώση. Γιατί το πως σκεφτόμαστε τον κόσμο και το πως ζούμε μέσα σε αυτόν είναι αλληλένδετα. Η οντολογία μας και οι πρακτικές μας είναι συνυφασμένες.

Αυτοί λοιπόν που μετέτρεψαν το ΣΥΝ του συνδικαλισμού σε βάθρο για την προσωπική τους αναρρίχηση, έρχονται τώρα ως τιμητές του, λαϊκίζουν διαρκώς γιατί τους έχουν εκλείψει  τα επιχειρήματα, και κατηγορούν τους άλλους για λαϊκισμό, χρησιμοποιώντας ρητορικά σχήματα -λογικές πλάνες ad hominen. Όλα αυτά αποδεικνύουν την δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει.

Εμείς αντίθετα, χωρίς καμιά εξάρτηση από υπερβατικότητες συνεχίζουμε στο δρόμο της εμμένειας, ή της αλληλοπεριχώρησης, γνωρίζοντας ότι η υπερβατικότητα ακινητοποιεί τη ζωή, την περιστέλλει, την καθιστά  στάσιμη. Ό,τι υπερβαίνει έχει πάντοτε ένα / μία έξωθεν ή άνωθεν προέλευση, βρίσκεται στο επέκεινα. Είναι η εξάρτηση που καθιστά δυνατή την ύπαρξή τους. Η εξάρτηση τους καθιστά αδύναμους  γι΄ αυτό και διαρκώς κρύβουν την ένδειά τους  σε προσωπικές αντιπαραθέσεις.

Αντίθετα στο δογματικό τρόπο σκέψης, εμείς δίνουμε τη δυνατότητα να εμφανιστούν εναλλακτικοί τρόποι ζωής και δράσης. Αν η ταυτότητα των πραγμάτων δεν είναι αυστηρά προδιαγεγραμμένη και αν οι σχέσεις τους δεν ανάγονται σε υπερβατικούς νόμους, τότε η βεβαιότητά μας πάει περίπατο. Υπάρχουν άλλωστε πολύ περισσότερα πράγματα στον κόσμο από αυτά που μας παρουσιάζονται και ο μόνος τρόπος να τα ανακαλύψουμε είναι ο πειραματισμός. [Η γλώσσα δεν φανερώνει αλλά κρύβει]. Ένας άλλος κόσμος τότε γίνεται δυνατός. Αυτός δεν έχει ανάγκη από ρητορικές ακροβασίες γιατί είναι βασισμένος στην εμμένεια , στην δική μας  δυνατότητα να σκεφτούμε  εναλλακτικά χωρίς τα δεκανίκια της υπερβατικότητας.

Η επιλογή σας προσεχώς  λέει στο : “Εμείς” ο Γιεβγκένι Ζαμιάτιν

…. Ο νέος αυτός κόσμος είναι άγνωστος. Κανείς δεν τον έχει ευαγγελιστεί. Δεν είναι ο παράδεισος, δεν είναι ένας καλύτερος ολοκληρωτισμός, δεν είναι καν ο σοσιαλισμός. Ο έρωτας [……] για την ίδια την ελευθερία είναι η αιτία για μια κίνηση προς τα εμπρός που περνά όμως μέσα από την «αρχαία οικία», που δεν αρνείται την παράδοση της ανθρωπότητας, ούτε τα όμορφα παλιά καπέλα. Αυτή η κίνηση εκτός των τειχών είναι μια κίνηση προς το άγνωστο, προς τους άγνωστους, αυτούς «που δεν ξέρω καν ποιοι είναι.» Είναι μια κίνηση ελευθερίας και μια κίνηση προς την ελευθερία. Είναι μια κίνηση λησμονιάς, «όλα τα ξεχνάω». Είναι το σημείο που ο έρωτας συναντά την πολιτική. Ο τόπος πέρα από τη δυστοπία, την ευτοπία, την ουτοπία. Ο τόπος της ελευθερίας. Πως μπορεί να πάει κανείς εκεί; Φτάνει το «Αν θέλετε». Κανένας καταναγκασμός. Ο χρόνος μετράει ώρες προς την ελευθερία «πριν να είναι πολύ αργά». Με τα λόγια του ήρωα: «Ι-330, αγάπη μου, πριν να είναι πολύ αργά… Αν θέλετε, τα πετάω όλα, τα ξεχνάω… και πάμε μαζί εκεί πέρα, πίσω από το Τείχος, σ’ αυτούς… που δεν ξέρω καν ποιοι είναι»…..

Σάββατο 5 Νοεμβρίου : Εκλογές αιρετών εκπροσώπων στα υπηρεσιακά συμβούλια 

ΠΥΣΠΕ ΑΠΥΣΠΕ ΚΥΣΠΕ!

Τσόδουλος Κυριάκος ,

υποψήφιος για το ΠΥΣΠΕ και ΚΥΣΠΕ 

με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΚΕ/ΠΕ