Η Λαϊκή Συσπείρωση δήμου Σουλίου για αποχέτευση και ύδρευση
Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Σουλίου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΣΜΕΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΔΡΕΥΣΗΣ & ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗΣ
Με την αλλαγή Δημοτικής Αρχής από 1η Γενάρη κρίνουμε ότι πρέπει να ενημερώσουμε τον λαό του Δήμου Σουλίου για τις δυσμενείς εξελίξεις στις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης.
Νέο αποχετευτικό Παραμυθιάς – Νέα «ανταποδοτικά» χαράτσια
Η δημοτική φορολόγηση θα ενταθεί το αμέσως επόμενο διάστημα ακόμη περισσότερο. Ουσιαστικά ολοκληρώθηκε το έργο του νέου αποχετευτικού της Παραμυθιάς το οποίο φυσικά και θα λειτουργήσει και αυτό ως «ανταποδοτικού» χαρακτήρα υπηρεσία (όπως ύδρευση, ηλεκτροφωτισμός, απορρίμματα). Λες και η αποχέτευση δεν αποτελεί κοινωνική αναγκαιότητα και δημόσιο αγαθό… Το αποχετευτικό της Παραμυθιάς ήταν και είναι ένα απαραίτητο έργο από κάθε άποψη (περιβαλλοντική, πολεοδομική, ποιότητας ζωής). Ως τώρα η πόλη της Παραμυθιάς λειτουργεί με ένα μεικτό σύστημα βόθρων και συνδέσεων με το παλιό αποχετευτικό ομβρίων, που πλέον εδώ και δεκαετίες είναι παντορροϊκό, ρυπαίνοντας τον υδροφόρο ορίζοντα και τον κάμπο της Παραμυθιάς.
Πως πραγματοποιήθηκε λοιπόν το νέο αποχετευτικό; 1. Με μια μελέτη που συντάχθηκε σε κάποιο γραφείο χωρίς την παραμικρή σχέση με την οικιστική, ρυμοτομική, γεωφυσική πραγματικότητα της πόλης. Αποτέλεσμα ήταν από πολλά σημεία να μην μπορέσει καν να περάσει. Άρα ο κάμπος θα συνεχίσει να δέχεται σημαντική ποσότητα ακάθαρτων υδάτων. 2. Με πολλά σπίτια να βρίσκονται κάτω από το επίπεδο της σύνδεσης, γεγονός που θα οδηγήσει σε πρόσθετα μεγάλα κόστη για τους ιδιοκτήτες (24ωρη λειτουργία αντλίας, επιπρόσθετα έργα σε σχέση με μια απλή σύνδεση κα). 3. Ακόμη και οι αποκαταστάσεις σε πολλούς δρόμους της πόλης μας ήταν και είναι «για τα πανηγύρια». Ακαλαίσθητα τσιμενταρίσματα, μερικά από αυτά επικίνδυνα ακόμη και για τους πεζούς. Κορωνίδα της τσαπατσουλιάς ο «ριγέ πεζόδρομος της πόλης μας». 4. Πρόκειται για ένα έργο που όπως προαναφέρθηκε βασίζεται στη λογική της ανταποδοτικότητας και θα εκτινάξει το κόστος.
Πρόσφατα εγκρίθηκε από την πλειοψηφία και ο κανονισμός αποχέτευσης και οι νέες χρεώσεις που θα μας έρχονται με το λογαριασμό ύδρευσης και θα τον σπρώξουν στα ύψη. Εκεί προβλέπονται: (1). δαπάνη διακλάδωσης και σύνδεσης προς τον αγωγό που κοστολογείται στα 360.000€ και θα πληρωθεί τελικά από τους δημότες. Εδώ να σημειώσουν ότι η συγκεκριμένη εργασία δεν αναλαμβάνεται από την περιφέρεια. Δηλαδή αντί να μπει στον αρχικό σχεδιασμό το έργο κόβεται κομμάτια αυξάνοντας τα βάρη. (2). Ενιαίο τέλος σύνδεσης με δίκτυο με κόστος 2 ευρώ ανά m2. (3). 100€ δαπάνη ανά διακλάδωση και (4). τέλος χρήσης 70% στην αξία του καταναλισκόμενου νερού (προβλέπονται και άλλου είδους χρεώσεις ανάλογα την περίπτωση όπως τέλος εξεργασίας βοθρολυμάτων για όσους δεν συνδεθούν, τέλος απόφραξης παροχών κα). Όπως καταλαβαίνουμε τα βάρη για όλους μας θα είναι μεγάλα. Άλλωστε είναι εξωφρενικό το νερό και η αποχέτευση να θεωρούνται εμπορεύματα, να φορολογούνται με ΦΠΑ (13% και 24% αντίστοιχα!) και να έχει τη δυνατότητα ο δήμος να κόψει την πρόσβαση σε αυτά τα δύο δημόσια αγαθά σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν. Εν συνεχεία στο επόμενο συμβούλιο εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία αύξηση στα τέλη ύδρευση (μέσω αναπροσαρμογής των κλιμακίων χρέωσης) που αποτελεί μόνο μια μικρή γεύση των μελλοντικών αυξήσεων λόγω πλήρους εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών αυτών.
Νερό & Αποχέτευση: από βασική ανάγκη, πεδίο σκληρής φορολόγησης και κερδών
Όλα βέβαια τα παραπάνω δεν είναι νέα. Προβλέπονται από τον νόμο 1069/80 που έχει ήδη εμπορευματοποιήσει την ύδρευση- αποχέτευση. Να ενημερώσουμε ότι εντός του 2024 προωθείται η συγχώνευση των υπηρεσιών ύδρευσης- αποχέτευσης του Δήμου μας με τις ΔΕΥΑ όλη της Ηπείρου. Όπως προωθούνται και άλλες συγχωνεύσεις στη χώρα με την αιτιολογία της κατάρρευσης των ΔΕΥΑ.
Με γρήγορους ρυθμούς λοιπόν οι κυβερνήσεις (και πρόθυμες Δημοτικές Αρχές) υλοποιούν την πολιτική της ΕΕ που έχει στόχο την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού (βλέπε τον νόμο 5037/23). Οι συγχωνεύσεις των ΔΕΥΑ στοχεύουν στο να δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο πεδίο στο οποίο οι διάφοροι εργολάβοι θα μπορούν να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και να εξασφαλίζουν μεγαλύτερα κέρδη. Οι εξελίξεις αυτές είναι απολύτως αρνητικές, θα οδηγήσουν σε εκτόξευση της τιμής του νερού και άλλων υπηρεσιών, θα οδηγήσουν σε χαμηλότερης ποιότητας νερό, υπηρεσίες, έργα, σε διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Η δε τιμές του νερού θα ελέγχονται και θα καθορίζονται από την Ρυθμιστική Αρχή που προβλέπει o 5073 όπως γίνεται σήμερα με τις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος (με τους ιδιώτες παρόχους να κάνουν πάρτι κερδοφορίας).
Να τονιστεί ότι κατάρρευση πολλών ΔΕΥΑ δεν αποτελεί συνέπεια της κακοδιαχείρησης από τους Δήμους (υπάρχουν βέβαια και τέτοιες περιπτώσεις) αλλά της κατακόρυφης μείωσης της χρηματοδότησης από το κεντρικό κράτος και της χρόνιας υποστελέχωσης. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες όλης της χώρας υποχρηματοδοτούνται συστηματικά εδώ και 13 χρόνια. Πιο συγκεκριμένα από τα 3,85 δις € που προβλέπονται από τον Καλλικράτη δίνονται λιγότερα από τα μισά (σε αυτό έχουν βάλει το χέρι όλα τα τελευταία κυβερνητικά κόμματα: ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ). Αφήνονται λοιπόν Δήμοι και Περιφέρειες να λύσουν όσα προβλήματα μπορούν με ψίχουλα. Και όταν εμφανίζονται ταμειακά προβλήματα η λύση είναι η αύξηση της δημοτικής φορολόγησης.
Η λύση βρίσκεται στον αγώνα και την διεκδίκηση:
Ο λαός και της περιοχής μας θα αγωνιστεί ώστε:
– Να μην συγχωνευθούν οι ΔΕΥΑ και να μην γίνει το νερό πεδίο επιχειρηματικής δράσης.
– Να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων στις υπηρεσίες ύδρευσης.
– Να δοθεί έκτακτη οικονομική ενίσχυση η οποία θα καλύπτει την οικονομική επιβάρυνση των υπηρεσιών ύδρευσης από τη αύξηση του ενεργειακού τους κόστους.
– Να καταργηθεί ο ΦΠΑ στη τιμή του νερού και της αποχέτευσης.
– Να έχει κάθε οικογένεια φθηνό, ελεγμένο και ποιοτικό νερό.
– Να καταργηθεί η ανταποδοτικότητα στον τομέα της ύδρευσης και της αποχέτευσης.
Η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει απαλλαγή από τους νόμους της αγοράς και του καπιταλιστικού κέρδους. Νερό, μονάδες επεξεργασίας, δίκτυα, άρδευση, αποχέτευση να γίνουν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και την προστασία του περιβάλλοντος. Προϋποθέτει όμως ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, με τις υποδομές και τους υδάτινους πόρους να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και ενιαίο φορέα διαχείρισης όλων των υποδομών. Έτσι θα κατοχυρώνεται το νερό ως κοινωνικό αγαθό και θα διασφαλίζεται η συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
