Ημερολόγιο αφιερωμένο στα παλιά σχολικά χρόνια από την ενορία Κεστρίνης

Αφιερωμένο στα παλιά σχολικά χρόνια το ημερολόγιο 2024 της ενορίας Κεστρίνης Θεσπρωτίας

Αφιερωμένο στο παλιό δημοτικό σχολείο του χωριού είναι το ημερολόγιο τοίχου της ενορίας Κεστρίνης για το 2024.

Με μια φωτογραφία του 1957, όπου εικονίζονται ο δάσκαλος με τους μαθητές, γεννιούνται αναμνήσεις από το σχολείο, που εδώ και  μια  δεκαετία και πλέον δεν λειτουργεί, λόγω έλλειψης μαθητών.

Ο θεολόγος π. Ηλίας Μάκος επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στο κείμενο του ημερολογίου: 

“Οι μαθητές των τελευταίων  δεκαετιών στον τόπο μας,   αλλά και γενικότερα, δεν έχουν ιδέα για το πώς ήταν τα σχολεία στις δεκαετίες του 1950 και 1960.  

Οι αναμνήσεις από σχολεία στο παρελθόν προκαλούν συγκίνηση σε όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια, παρά τις δυσκολίες και παρά την αυστηρότητα.   

Και θα μπορούσαν να είναι κι ένα μάθημα για τους σημερινούς μαθητές που τα έχουν όλα.  

Τότε τα παιδιά μπορεί να ήταν φτωχά, να ήταν στερημένα, να  ήταν κοντοκουρεμένα τα αγόρια, να μη μπορούσαν πολλά να συνεχίσουν τις σπουδές τους μετά το δημοτικό,   αλλά την απολάμβαναν με αγνότητα τη ζωή.  

Τα αγόρια ήταν κουρεμένα υποχρεωτικά. Σε πολλές περιπτώσεις κουρείς δεν υπήρχαν, και  οι γονείς ήταν υποχρεωμένοι να κουρεύουν τα παιδιά τους. Τα  κούρευε η μητέρα με το ψαλίδι της, ή ο πατέρας  με το «κουροψάλιδο», που έκανε τις κουρές των προβάτων. Φυσικά όλα τα κεφάλια ήταν  «μια κοψιά» και τουλάχιστο για πέντε δέκα μέρες γεμάτα ψαλιδιές, μετά βέβαια έστρωναν!   

Έπρεπε   τα παιδιά να είναι καθαρά και χωρίς νύχια, γιατί κάθε πρωί μετά τη προσευχή γινόταν λεπτομερής  ατομικός έλεγχος καθαριότητας σε πόδια, γόνατα, λαιμό, δάκτυλα κ.λπ..  

Η ενδυμασία τους μπορεί να μην ήταν πολυτελής, ωστόσο οι γονείς φρόντιζαν, μέσα στις συνθήκες της εποχής, να φορούν τα παιδιά τους ό,τι καλύτερο γινόταν και ας μην είχαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Το πιο συνηθισμένο παιχνίδι των αγοριών για τα διαλείμματα ήταν  το κλοτσοσκούφι (ποδόσφαιρο) με πάνινη μπάλα, που το παίζανε ξυπόλυτα, με αποτέλεσμα να χτυπάνε συνέχεια τα δάχτυλα τους στο χώμα και να τρέχει αίμα.  Τη μπάλα την έφτιαχναν μόνα τους με πανιά που έφερναν από τα από το σπίτι, και τα  έραβαν με κλωστή για να μη διαλύει η μπάλα.  Μπορούσε  βέβαια  μια δύο μπάλες να διαθέτει και το σχολείο , αλλά σύντομα σκιζόταν ή χανόταν. 

Άλλα παιχνίδια εποχής ήταν η σκλαβιά (αμπάριζα), το  κρυφτό, οι ψείρες,  η ξυλογαϊδάρα (μακριά γαϊδάρα,  το μπίζ, η γουρούνα, η τυφλόμυγα, ο σβούρος , οι μπίλιες.  

Για  τα κορίτσια ήταν το «δε περνάς κυρά Μαρία», «περνά-  περνά η μέλισσα», το «Λύκε λύκε είσαι εδώ;», «η μικρή Ελένη», η κολοκυθιά, το κουτσό ή καλόγερος, το σκοινάκι και άλλα.  

Οι δάσκαλοι φυτοζωούσαν εκείνο τον καιρό, ειδικά εκείνοι που δεν είχαν άλλους πόρους, ώστε να έχουν ένα επιπλέον εισόδημα. Τα χρήματα ίσα, που έφταναν για ένα πιάτο φαϊ!  

Έπρεπε κι από πάνω να αντιμετωπίσουν και μια πιθανή αντιπάθεια του Επιθεωρητή, η οποία μπορεί να τους κόστιζε ποικιλοτρόπως.  

Χρόνια με δυσχέρειες και προβλήματα, ωστόσο όμορφα χρόνια!  Χρόνια, όπου στήριγμα ήταν η πίστη. Η πέτρα, ο βράχος, ήταν ο Χριστός. Αυτός, που δεν σε αφήνει, και τότε και τώρα και πάντοτε, να περπατάς μόνος σου  στις ερημιές και στα επικίνδυνα μονοπάτια της ζωής, αλλά σε ακολουθεί, όπου και αν πας, ό,τι και αν κάνεις. Σε ακολουθεί για να σε προστατεύει, να σε στεριώνει, να σε περιτειχίζει, αλλά και να σε αναζωογονεί”.