Μύθοι και αλήθειες: Άλογα που μιλάνε και χρησμοί στην Δωδώνη
Μύθοι και αλήθειες: Άλογα που μιλάνε και χρησμοί στην Δωδώνη
Άλογα που μιλάνε και χρησμοί στην Δωδώνη
– Στην Ιλιάδα η Ήρα δίνει ανθρώπινη λαλιά σε ένα από τα άλογα του Αχιλλέα, τον Ξάνθο για να απαντήσει στον υποτιμητικό υπαινιγμό του αφεντικού του για την απώλεια του Πατρόκλου, εξηγώντας ότι αυτή οφειλόταν σε θεϊκή παρέμβαση και όχι στην ανικανότητα των αλόων και να προαναγγείλει τον μελλοντικό θάνατο του ίδιου του Αχιλλέα.
– Η Αργώ μιλούσε προτρέποντας ή προειδοποιώντας τους Αργοναύτες από ένα ξύλο της πλώρης το οποίο προέρχονταν από την ιερή βελανιδιά της Δωδώνης. Τη σανίδα αυτή είχε τοποθετήσει η θεά Αθηνά, ” Κατά δε την πρώραν ενήρμοσεν Αθηνά φωνήεν φυγού της Δωδωνίδος ξύλον”.
– Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι όπως άκουσε από τις ιέρειες της Δωδώνης δύο μαύρα περιστέρια έφυγαν από τις αιγυπτιακές Θήβες και τα ένα πήγε στις αιγυπτιακές όπου εισήγαγε τη λατρεία του Άμμωνα Δία (Λιβύη) ενώ το άλλο αφού κάθισε στην κορυφή μιας βελανιδιάς στη Δωδώνη μίλησε με ανθρώπινη φωνή.
– Μια άλλη εκδοχή θέλει Φοίνικες έμποροι να έχουν αρπάξει από τις Θήβες δύο γριές ιέρειες και τις πούλησαν την μία στην Δωδώνη και την άλλη στην Λιβύη. Αυτές επέβαλαν την αντίστοιχη λατρεία, δηλαδή του Άμμωνα Δία και του Δωδωναίου Δία.
– Τη λατρεία του Δία έφεραν μαζί τους οι Θεσπρωτοί, το πρώτο ελληνικό φύλο που εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο, αρχές μεσοελλαδικής περιόδου 1900- 1600 πΧ
– Με την επικράτηση της νέας λατρείας στη Δωδώνη η θεά γη έγινε γυναίκα του Δία και ονομάστηκε Διώνη. Οι ιερείς του μαντείου Ελλοί ή Σελλοί ήταν πάντα ξυπόλητοι, δεν έπλεναν τα πόδια του (ανιπτόποδες) και κοιμούνταν στο έδαφος.
– Αρχικά χρησμοδοτούσαν σύμφωνα με το θρόισμα των φύλλων της ιερής βελανιδιάς. Υπήρχαν επίσης και άλλοι τρόποι μαντείας όπως το πέταγμα των ιερών πτηνών του Δία (περιστέρια).
Ένας άλλος ιδιαίτερος χρησμός δινόταν με τα χάλκινα – καμπάνες μικρές μεγάλες, σήμαντρα – καθώς ο ήχος μεταδιδόταν από το ένα στο άλλο με το φύσημα του ανέμου ή με απλή κρούση.
Εξ ου και το “Μιλάς σαν τα χάλκινα της Δωδώνης”
Λόγος ο μεγάλος Δυνάστης
@ Απ΄ ότι κάλλη έχει ο άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη να κάμουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει κι όπου κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο κάνει και κλαίουσι και γελούν τα μάτια των αθρώπω (Β, Κορνάρος, Ερωτόκριτος)
@Τα μεγάλα κέντρα πολιτισμού στη Μεσόγειο Κρήτη, Μυκήνες, Τίρυνθα, Πύλος, Ασίνη χρησιμοποιούσαν γραφή από την 2η πΧ χιλιετία. Ίσως το πρώτο στάδιο της γραφής να ήταν ιδεογραφικό και σιγά – σιγά εξελίχθηκε σε συλλαβογραφικό και φθογγογραφικό. Η ιερογλυφική Α΄ με 90 περίπου σημεία χρησιμοποιείται την πρώτη μεσομινωϊκή περίοδο 2100-1900 πΧ. Η ιερογλυφική Β΄ με 95 περίπου σημεία χρησιμοποιείται κατά τη δεύτερη μεσομινωϊκή περίοδο.
@Γραμμική Α. Σε γενική χρήση από την τρίτη μεσομινωϊκή εποχή 1750-1508 πΧ
Γραμμική Β. Στη δεύτερη υστερομινωϊκή 1450-1300 με περίπου 88 σημεία αρκετά κοινά με της γραμμικής Α. Η γραμμική Β έχει αποκρυπτογραφηθεί από τους M. Ventris και J. Chadwick (1953)
@ Από το 1100πΧ, περίπου, εισάγεται στην Ελλάδα το Σημιτικό ή Φοινικικό αλφάβητο. Τα παλαιότερα μνημεία της γραφής αυτής φτάνουν στον 8ο πΧ αιώνα. Τα ανεπανάληπτα μνημεία του λόγου Ιλιάδα και Οδύσσεια γράφηκαν πιθανόν κατά τον 9ο – 8ο αιώνα πΧ
Βελλιανίτης