Ακολουθήστε μας στο VIBER για να λαμβάνετε σε πραγματικό χρόνο τις αναρτήσεις μας.

https://invite.viber.com/?g2=AQAhvsW7isOUdlCEkVCqv7YorRka1dt%2FMmmYsdlj%2BHNRIl0RiuqqmD4CiLD5s2SY

Όποτε θέλετε μπορείτε να αποχωρίσετε (αν και δεν το θέλουμε).

Χρονογράφημα: Περί Θεώρησης των σύγχρονων γραμμάτων (μετά εντονου αυτοκριτικής)

Του  ΓΙΑΝΝΗ  ΤΖΑΜΠΟΥΡΑ (Ποιητής, χρονογράφος- ιστορικός. Βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών) 

Περί Θεώρησης των σύγχρονων γραμμάτων (μετά εντονου αυτοκριτικής)

Από  πολύ  μικρός  άρχισα να χώνομαι στα μυστικά της ανάγνωσης και  της  γραφής. 

Κατάλαβα  την  έμφυτη  περιέργειά  μου  για  τα  μαγαζιά  και  τους  μικρούς  εμποροβιοτέχνες  της  Άρτας  ,,,χαζεύοντας  με  τις  ώρες πότε  στο χυτήριο  του  μπαρμπα  Στέφου  του  Τζαχρήστα και  πότε  στα  μανάλια  του  Πεκλάρη.  

Κοίταζα  εκστατικός  τα  αυτοκίνητα  των  ταξιτζήδων  [κάτι  τεράστιες  αμερικάνικες  σακαράκες  ]  στην  πλατεία  στο  Μονοπλιό..ή  μπαίνοντας  στο  διπλανό  από  του  πατέρα  μου  του  Νίκου  Τζαμπούρα,,[είχε  μεγάλο  μαγαζί  με  ανταλλακτικά  αυτοκινήτων],,,στο  φαρμακείο  του  Ευσταθίου και να αναζητώ του δικούς μου τρόπους, από όλους τους μορφωμένους  γειτόνους  στη  οδό  Σπύρου  Λάμπρου …όπου  έκανα  τα  πρώτα  μου  βήματα ..τα  γραπτά  του  Γιάννη  Τσούτσινου  η  στην  πλατεία  πήγαινα  στου  Κώστα  Τσέτη του  συμβολαιογράφου  ,,,

Έτσι  να  ακούσω  τα  νέα  και  τις  πολιτικές  εξελίξεις  αυτής της γενιάς.

Είχα  αποφασίσει να ξαναδιαβάσω  βιβλία   βρέξει  χιονίσει  στο  εφημεριδοπωλείο  -βιβλιοπωλείο  του γέρο  Φωτόπουλου  [γραφικού  τύπου]

Επειδή ήταν ο μόνος με τον οποίο αισθανόμουν ότι έχω ανοίξει από τα νεανικά μου χρόνια διάλογο

Την ίδια στιγμή που είχα τη διάθεση να ειρωνευτώ για την εμμονή του στις φροϋδο-ερωτικές παρορμήσεις και διαστροφές των ηρώων μου, αισθανόμουν και βαθιά διαποτισμένος  από την περιγελαστική ματιά μου απέναντι στα ζητούμενα όχι μόνο της γενιάς μου  αργότερα  αλλά και της τάξης μου.

Πολλές  φορές  πηγαίναμε  στο  ΄΄ΕΛΒΕΤΙΚΟΝ΄΄  του  αείμνηστου  Γρηγόρη  Ιωάννου  ζαχαροπλάστη  να  φάμε  κορνέ  …μιλφέιγ  ή  λουκουμάδες .

Χωρίς περιττές αναλύσεις, μια συγκεκριμένη νεανική ζωή. 

Μετά  φοιτητής  όπου  είχαμε  την  τιμητική  μας  λόγω  εμπλοκής  μου  στο  φοιτητικό  κίνημα στην μετά  ΄΄την  χούντα  εποχή΄΄! 

Με  αυτά  και  με  αυτά  περάσανε  τα  χρόνια..  δούλεψα πολλά    χρόνια …. 

Και  αίφνης  μου  προέκυψε  να  γίνω  λογοτέχνης -ποιητής  με  8  βιβλία σήμερα  παροτρυνόμενος από  τον  μεγάλο  δάσκαλο ποιητή  Μανόλη  Αναγνωστάκη  και  από  τον  αξέχαστο  μέντορα  μου  Αρτινό  συγγραφέα και  δικηγόρο  Κώστα  Τσιλιγιάννη  [Θεοσχωρέστον].

Και  ν’ αμαι  σήμερα συνταξιούχος  στα  63 μου  και  βάλλε.

Τώρα  πέρα και ανεξάρτητα από αναλύσεις ή από προσωπικές απόψεις σαν τη δική μου, θα αποφασίσει ο χρόνος.

Παραμένει πάντα ο  νεανικός  μου  ενθουσιασμός  ο γοητευτικός πρωτομάστορας της μυθοπλασίας  μου.

Μιας γενιάς λογοτεχνών ως επί το πλείστον, , που έριξε για δεκαετίες βαρύ τον ίσκιο της στην πνευματική ζωή του τόπου  γενικότερα. Αλλά δεν είναι της ώρας, ούτε νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν η δική μου γνώμη για την περίφημη αυτή γενιά του ’30,αλλα  και  του  ΄’40 γενιά που τη φέρνω  στις παρυφές   δικαίως ή αδίκως περιτυλιγμένη με ακαδημαϊκές τηβέννους και αστικό καθωσπρεπισμό, αν και θα ήμουν ο τελευταίος που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον ανανεωτικό παλμό της, τους ορίζοντες που διεύρυνε και τη φιλοδοξία της ….να ενσωματώσει δημιουργικά την ελληνική παράδοση στο χώρο της σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. 

Κι εδώ ακριβώς, χωρίς καμία πρόθεση αξιολόγησης, εντοπίζεται, κατά τη γνώμη μου, ένας από τους λόγους της γοητείας και της διαχρονικότητας του μυθιστοριογραφικού έργου τους .

Δεν είμαι ο «πνευματικός» άνθρωπος που θα βασανιστεί αναζητώντας το στίγμα και τον προορισμό του νέου ελληνισμού, αυτός που θα «καταγγείλει», ούτε αυτός που θα «περιοριστεί» από τραυματικές εμπειρίες και βιώματα. Είμαι απλώς ο χρονογράφος-ποιητής που θα αφομοιώσει τη δυναμική της κοινωνίας μου και θα την ανασυνθέσει, δημιουργώντας με ρεαλισμό και με τόλμη μνημειώδεις τοιχογραφίες ενός κόσμου που δεν αναζητά παρά τους τρόπους που θα τον οδηγήσουν στον εξατομικευμένο ευδαιμονισμό.

 Για να αναπαραστήσω  «θετικά», ως αναπόφευκτη, την ηθική αλλοίωση ενός κόσμου που κανένα πνευματικό μανιφέστο δεν θα μπορούσε να ανακόψει.

Τι κοινό θα μπορούσαν να έχουν οι ποιητικοί κρύσταλλοι του Κοσμά Πολίτη, οι γλωσσικές και οι ιδεολογικές εμμονές του Μυριβήλη ή ο υμνητής και νοσταλγός των χαμένων πατρίδων, βιωματικός Ηλίας Βενέζης με τον κοσμοπολίτη, φροϋδιστή συγγραφέα της Μεγάλης Χίμαιρας…!

Εγώ  έζησα  με  τους  Αναγνωστάκη..Σικελιανό… Σαχτούρη…Ελύτη.. Καβάφη…Καρυωτάκη  …Σεφέρη…τους  Ξένους  και  εγχώριους  μπιτνικ  ποιητές  ,,τους  μουσικούς  του  Γούνστοκ…

Αλλά  μεγάλωσα  και  με  τους  Θεοδωράκη  και  Χατζιδάκη.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο τύπος του κυνικού πραγματιστή που αποσυνδέει ανάλαφρα την πρακτική μου από τις συνέπειές της και τη λογική από το συναίσθημα, συνειδητά ή όχι, αποτελεί πλέον το κυρίαρχο πρότυπο της κοινωνικής μου ζωής.

Περπάτησα υποστηριζόμενος από τη μυθοπλαστική μου ικανότητα και την αποκαλυπτική ματιά μου

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επαναλάβω ότι οι σκέψεις μου αυτές δεν έχουν πρόθεση αξιολόγησης.

Πηγάζουν απλώς από τη διάθεσή μου να προσδιορίσω, έστω και σχηματικά, τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσα να θεωρήσω  σήμερα ότι  βλέπω  τα  πράγματα  και  πάλι  από  την  μεριά  του  γνήσιου  ιδεολόγου….

Μελετώντας  παράλληλα  την  αρχαία  Ελληνική  μας  γραμματεία.

Θα μπορούσα να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω 

τους  κλασσικούς  και  πάλι  όμως  με αδιάπτωτο πάντα ενδιαφέρον.

Κάτι που εγώ, για δικούς μου λόγους, όπως δήλωσα και στην αρχή, κάτι  που  τελικά  δεν αποτόλμησα!