Ποίημα του  ΓΙΑΝΝΗ  ΤΖΑΜΠΟΥΡΑ (Ποιητής, χρονογράφος- ιστορικός. Βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών) 

Μια  αποπνικτική μυρουδιά υποταγής και προδοσίας, απλώνεται παντού.

Οι ψευδεπίγραφες νουθεσίες συνεχίζονται.

Βέβηλοι κλείνουν όπως –όπως τους συλημένους τάφους.

Τα τιμημένα κειμήλια των  πολιτικών αγώνων έχουν κλαπεί.

Οι  στοχαστικές μέρες του παρελθόντος έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Οι δειλόψυχοι με τις γιομάτες κοιλιές δεν τιμωρήθηκαν ποτέ.

Οι σταθμοί παίζουν τις  συνεχείς αυτοκτονίες

 σαν τις αρένες των μονομάχων, αρκεί να υπάρχει αίμα.

Αυτό το αίμα ξεχειλίζει απ’ τις οθόνες

και γλιτσιάζει το δάπεδο των σπιτιών.

Τα όρνεα επιστρέφουν με νύχια γαμψά

να αρπάξουν τις αποσυντιθεμένες ανθρώπινες σάρκες.

Οι παλιοί σύντροφοι πέθαναν.

Μάλλον η  ιστορία  της  νέας επανάστασης κυοφορείται

με πολύ πόνο.

Οπωσδήποτε εγώ δεν θα μπω στην εντατική.

Τα συλλυπητήριά μου  σ’ αυτούς που δεν θα απατήσουν την εξουσία.

Θα ήθελα να είμαι ο τελευταίος των τελευταίων ποιητών

που θα ματώσει με την πένα του τις σελίδες

ενός σκοτεινού  λυκόφωτος που έρχεται.

Εσχάτως έμαθα πως στην κόλαση οι ποιητές χορεύουν βαλς.