Άρθρο: Να κρίνουμε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ με βάση και τα πλαίσια που είχαν

Το άρθρο είναι της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στην τελική ευθεία πριν τις εκλογές και καλό είναι έντιμα να κάνουμε αξιολόγηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά και της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και η κρίση μας να μην γίνει με όρους τηλεοπτικής προπαγάνδας αλλά με όρους της ιστορικής στιγμής. Είναι πολύ σημαντικό να δούμε το πλαίσιο στο οποίο κινήθηκαν οι δύο κυβερνήσεις και από εκεί να βγάλουμε το συμπέρασμα για το ποια είναι η καλύτερη για την πλειοψηφία, για το δημόσιο συμφέρον.

Για αρχή να πούμε ότι η πολιτική ιστορία της Ελλάδας δεν ξεκίνησε το 2015. Έχει ξεκινήσει εδώ και δύο αιώνες και τα περισσότερα χρόνια κυβερνούσε η δεξιά, με ένα μικρό διάλλειμα, σημαντικότατο βέβαια στην μεταπολίτευση, όπου κυβέρνησε αρχικά η κεντροαριστερά και στην συνέχεια, από τον Σημίτη και μετά το κεντρώο προς τα δεξιά ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στα 200 χρόνια πολιτικής ιστορίας κυβέρνησε 4,5 χρόνια. Είναι λοιπόν λίγο άδικο, πρώτον να του χρεώνουμε όλα τα αρνητικά του ελληνικού κράτους και δεύτερον να του χρεώνουμε ότι δεν κατάφερε σε αυτό το διάστημα να τα αλλάξει όλα.

Επίσης πρέπει να δούμε το πλαίσιο που υπήρχε στον χρόνο που ήταν κυβέρνηση. Άσχετα από την επικοινωνία ή τις υποσχέσεις ή τις προσδοκίες θα πρέπει να δούμε τι έπρεπε να διαχειριστεί και τι έκανε.

Στα τέλη του 2014 είχε ξεκινήσει η συζήτηση μεταξύ της κυβέρνησης Σαμαρά με την τρόικα για το επόμενο κλείσιμο της αξιολόγησης. Τα μνημόνια ήταν διαμορφωμένα έτσι ώστε όταν θα έληγαν να υπήρχε μεγάλη ανάγκη χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας οπότε το επόμενο μνημόνιο ερχόταν ως φυσική συνέχεια. Το καλοκαίρι λοιπόν του 2015 υπήρξαν πολλές πληρωμές χρεών από το ελληνικό κράτος και ήταν βέβαιο ότι θα ερχόταν νέο μνημόνιο, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα υπήρχε.

Η τρόικα πίεζε ήδη την κυβέρνηση Σαμαρά για πολύ σκληρά μέτρα. Η κυβέρνηση Σαμαρά, έχοντας μπροστά της εκλογές ήθελε να μετριάσει την ισχύ των μέτρων. Και έτσι έστειλε το περίφημο email Χαρδούβελη όπου πρότεινε στην τρόικα κάποια μέτρα τα οποία η τρόικα τα απέρριψε ως λίγα. Δηλαδή αυτά τα μέτρα του Email δεν ήταν αυτά που θα επέβαλλε η τρόικα και με τον ΣΥΡΙΖΑ επέβαλλε σκληρότερα όπως διαμόρφωσε η προπαγάνδα το αφήγημα. Ήταν αυτά που πρότεινε ο Σαμαράς και η τρόικα δεν δεχόταν.

Τακτικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ, με κομματικούς όρους και όχι εθνικούς, ήταν που δεν άφησε τον Σαμαρά να κυβερνήσει μέχρι το καλοκαίρι και να χρεωθεί αυτός και το επόμενο σίγουρο μνημόνιο, αλλά «έκανε την χάρη» στον Σαμαρά και πήγαμε σε πρόωρες εκλογές.

Έχουμε λοιπόν στο πλαίσιο ένα μνημόνιο που θα ερχόταν στα σίγουρα.

Το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να δούμε είναι το τι παρέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από μία χρεοκοπημένη χώρα παρέλαβε και άδεια ταμεία. Τα διαθέσιμα του κράτους έφταναν για να εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις μόνο για λίγες μέρες.

Ήταν στην ουσία σαν να είχαμε μια καλοστημένη παγίδα από την κυβέρνηση Σαμαρά ώστε να λειτουργήσει η «αριστερή παρένθεση» καθώς από τον πρώτο μήνα θα ερχόταν μπροστά στο φάσμα και της τυπικής χρεοκοπίας. Μάλιστα σε αυτό «βοήθησε» και η ΕΚΤ κόβοντας την ροή του χρήματος.

Πρέπει κάποιος να διαβάσει το βιβλίο του Δημήτρη Μαρδά «Το ημερολόγιο του τρόμου» για να καταλάβει πως μέρα μέρα, ώρα ώρα αναζητούσαν ευρώ το ευρώ για να πληρωθούν τουλάχιστον μισθοί και συντάξεις.

Με δυο λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε ένα κράτος χρεοκοπημένο και με όλο το σύστημα εντός και εκτός Ελλάδος απέναντι του.

Έκανε λάθη; Φυσικά. Πάρα πολλά. Και λάθος εκτιμήσεις. Και λάθος τακτικές. Αλλά πρέπει να δούμε και το πλαίσιο που έγιναν αυτά. Και το πλαίσιο ήταν ασφυκτικό. Η θηλιά ήταν μόνιμα στον λαιμό.

Για όλα αυτά, των πρώτων μηνών, όπως και για την τελική υποχώρηση του απέναντι στην τρόικα και την υπογραφή τελικά ενός μνημονίου κρίθηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015.

Να σημειώσουμε εδώ ότι αυτό το μνημόνιο ψηφίστηκε και από το ΠΑΣΟΚ και από την ΝΔ. Άρα αυτό το μνημόνιο ήταν αποδεκτό από όλους. Δηλαδή τα μνημονιακά μέτρα που περιλάμβανε δεν ήταν της όποιας αποδοχής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των άλλων κομμάτων, που υποκριτικά στην συνέχεια έφερναν αντιρρήσεις, ενώ είχαν υπερψηφίσει το μνημόνιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την ευθύνη να σώσει το σύστημα από την διάλυση του. Τήρησε αυτά που υπέγραψε μην δίνοντας πάτημα στην τρόικα (ή θεσμούς) για να βάλει επιπλέον τρικλοποδιές.

Με τις θυσίες του ελληνικού λαού κατάφερε αυτό που δεν είχε καταφέρει καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα. Γιατί πάντα θυσιαζόταν ο λαός, και πολύ περισσότερο στα μνημονιακά χρόνια, αλλά η θυσία έπεφτε σε ένα τρύπιο βαρέλι. Κατάφερε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να μην υπογράψει και νέο μνημόνιο αλλά για πρώτη φορά να υπάρχει ένα οικονομικό πλεόνασμα.

Για πρώτη φορά δεν μπορούσε η νέα κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι παρέλαβε καμένη γη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη λοιπόν έχοντας και όλη την προπαγάνδα υπέρ της παρέλαβε μια χώρα που η οικονομία της είχε αρχίσει να κάνει βήματα ανάπτυξης. Τα τελευταία τρίμηνα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε θετικό πρόσημο ανάπτυξης.

Για κάποιο λόγο αυτή η ανάπτυξη, παρόλο το θετικό κλίμα που διαμόρφωναν τα ΜΜΕ προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν συνέχισε με τους ίδιους ρυθμούς. Εκεί λοιπόν που άρχισε να διαμορφώνεται μια εικόνα μείωσης της ανάπτυξης ήρθε ο covid και έδωσε όχι απλά ανάσα στην κυβέρνηση αλλά ουσιαστικά τους χάρισε σχεδόν δύο χρόνια πολιτικού χρόνου. Και πολλά χρήματα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο δεν είχε μια χρεοκοπημένη χώρα και ταμείο χωρίς χρήματα αλλά μια χώρα με 37 δις μαξιλάρι, και ελεύθερο να δανείζεται και να ξοδεύει.

Και αν φαινομενικά έχουμε μια κυβέρνηση που έδωσε χρήματα για να αντιμετωπιστούν τα μέτρα για την πανδημία, στην ουσία ανέβασε πάρα πολύ το χρέος της χώρας. Κάτι που θα κληθεί ο πολίτης να το πληρώσει στο μέλλον. Πάλι κάποιος Πάγκαλος θα βρεθεί που θα πει μαζί τα φάγαμε.

Το πλαίσιο λοιπόν που λειτούργησε η ΝΔ είναι μιας οικονομικής άνεσης που όμως δεν εξαργυρώνεται σε άνοδο του οικονομικού επιπέδου της πλειοψηφίας αλλά με την ευημερία μέρους των πολιτών, που είχαν την τύχη είτε να διοριστούν με παχυλούς μισθούς, είτε να απολαύσουν υπερτιμολογήσεις με απευθείας αναθέσεις.

Η κυβέρνηση της ΝΔ παίρνει αρνητικό βαθμό στην υγεία που την έχει υποβαθμίσει. Στην διαχείριση της πανδημίας σε βάθος χρόνου. Στην υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Στην αντιμετώπιση της Τουρκικής προκλητικότητας με τις αστείες δικαιολογίες για άνεμο που παρασέρνει ερευνητικά πλοία. Και φυσικά στην διαχείριση της ακρίβειας στη ενέργεια όπου η Ελλάδα είναι αρνητική πρωταθλήτρια. Αλλά και στην διαχείριση της ακρίβειας.

Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο που περιγράψαμε, αντί για αύξηση του οικονομικού επιπέδου των πολιτών κινήθηκε στο χώρο των επιδομάτων που κάθε φορά έμοιαζαν ως μια μεγάλη κοροϊδία.

Στους ιθαγενείς του τρίτου κόσμου έδιναν καθρεφτάκια για να τους κοροϊδέψουν, στους ντόπιους ιθαγενείς δίνουν pass 22 ευρώ….

Και αν το πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε η Νέα Δημοκρατία ήταν ευνοϊκό αυτό δεν αποτυπώνεται στην ενδεχόμενη πορεία της χώρας μελλοντικά. Γιατί όπως είπαμε το χρέος της χώρας έχει αυξηθεί πάρα πολύ και κάποια στιγμή θα αναγκαστεί η όποια κυβέρνηση να το διαχειριστεί.

Και εδώ μπορεί να συμβεί για άλλη μια φορά, άλλος να δημιουργεί το πρόβλημα και άλλος να την πληρώνει πολιτικά.

Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η επικοινωνιακή αποτύπωση των πραγμάτων. Για να καταλάβουμε πως παίζεται το παιχνίδι, θα αναφερθώ στις ασφαλιστικές εισφορές των επαγγελματιών.

Όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ το ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ, αλλά ας το λέμε ΤΕΒΕ που ήταν πιο παλιά για να μην μπερδευόμαστε) είχε την λογική να ανεβάσει σε κλίμακα κάθε κάποια χρόνια τον επαγγελματία με ανάλογο κόστος στην εισφορά.

Έτσι κάποια στιγμή ένας επαγγελματίας με 700 ευρώ μηνιαίο εισόδημα θα έπρεπε να πληρώσει 350 – 400 ευρώ (700-800 το δίμηνο γιατί έτσι ήταν) για την ασφάλιση του. Δηλαδή το τι εισόδημα είχε ο καθένας δεν το λάμβανε υπόψη το ΤΕΒΕ.

Ένα πάγιο αίτημα λοιπόν της πλειοψηφίας των επαγγελματιών ήταν το ποσό της ασφάλισης τους να προσδιορίζεται με βάση το εισόδημα τους. Και ήταν και ένα μέτρο που και η τρόικα πίεζε να παρθεί αλλά οι κυβερνήσεις το πήγαιναν όλο και πιο πίσω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ψήφισε την αναλογικότητα, όπου έλεγε ότι θα πρέπει ο επαγγελματίας να δίνει το 22% του εισοδήματος του,  βάζοντας ένα κατώτατο υποχρεωτικό όριο στα 165 ευρώ και στην συνέχεια πήγε κάπου στα 180 ευρώ.  Και έκανε το λάθος να μην δημιουργήσει μια λογική κλίμακα για τα μεγάλα εισοδήματα.

Αυτό το μέτρο λοιπόν σήμαινε για το 85% των επαγγελματιών που δηλώνουν ως 10000 – 12000  ευρώ εισόδημα ότι θα πλήρωναν λιγότερο ΤΕΒΕ ανά μήνα.

Ενώ λοιπόν το 85% των επαγγελματιών ωφελήθηκε από αυτόν τον τρόπο υπολογισμού η προπαγάνδα τι έκανε; Πρόσθεσε το ποσοστό των ασφαλιστικών εισφορών στο ποσοστό φορολόγησης και έβγαλε ένα ποσοστό σχεδόν 50%!!! Και κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για υπέρμετρη αύξηση στην φορολόγηση.

Αν όμως πάρουμε έναν επαγγελματία αυτού του 85% με εισόδημα πχ 800 ευρώ το μήνα ή 9600 το χρόνο, και ήταν σε μια μεσαία κλίμακα στο ΤΕΒΕ, τότε πλήρωνε 350/μήνα ή 4200 ετησίως και περίπου 2400 φόρο, δηλαδή 6400 συνολικά ή ποσοστό 65%!!!

Δηλαδή κατά την προπαγάνδα το 50% ήταν μεγαλύτερο από το 65%.

Φυσικά, όπως προείπαμε, στα εισοδήματα πάνω από 20000 η επιβάρυνση γινόταν μεγαλύτερη και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το στάθμισε με τέτοιο τρόπο που να αμβλύνει σταδιακά το κόστος.

Αλλά αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την προπαγανδιστική εικόνα.

Σήμερα οι ασφαλιστικές εισφορές ανέβηκαν από τα 180 ευρώ στα 240 για την πρώτη κλάση. Ωφελημένοι οι έχοντες μεγάλα εισοδήματα καθώς πλέον δεν εξαρτάται το ποσό της εισφοράς από το εισόδημα αλλά διαλέγει ο καθένας σε ποια κλίματα θα είναι.

Όσοι έχουν εισόδημα στα 10000 – 12000 πληρώνουν περισσότερα για την ασφάλιση τους ενώ οι επαγγελματίες με μεγαλύτερο εισόδημα αν θέλουν πληρώνουν αναλογικά «ψίχουλα».

Και εδώ έρχεται και η κοινωνική πολιτική. Με τον ΣΥΡΙΖΑ ο ΕΦΚΑ ήταν πλεονασματικός (οπότε είχε και την άνεση διορθώσεων στις αδικίες χωρίς όμως να κινδυνεύει το σύστημα) ενώ με την ΝΔ ο ΕΦΚΑ πλέον είναι ελλειμματικός.

Οπότε καλό είναι να βλέπουμε πιο σφαιρικά τα πράγματα.

Για να μην αδικώ την ΝΔ, στην φορολόγηση των επαγγελματιών έκανε μια σημαντική μείωση.

Είναι καιρός όμως, πρώτον να υπάρχει αφορολόγητο και για τους επαγγελματίες και να καταργηθούν τα τεκμήρια.