Μύθοι & αλήθειες: Σάρδεις, Βατραχομυομαχία, Βάτραχοι του Αριστοφάνη

ΣΑΡΔΕΙΣ

Πρωτεύουσα του κράτους των Ινδών ως την Κατάλυση Του από τον Κύρο Α΄ της Περσίας (546πΧ). Ήταν χτισμένη κοντά σε έναν οχυρό λόφο στην κοιλάδα του ποταμού Ερμού της Μικράς Ασίας. Μέσα από την πόλη περνούσε ο χρυσοφόρος παραπόταμος του Ερμού  Πακτωλός. Σε αυτή την πόλη οδηγούσαν μεγάλοι δρόμοι από την Έφεσο, την Σμύρνη, το Πέργαμο κι από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Οι Σάρδεις  και τότε που ήταν έδρα των Ινδών βασιλιάδων – και ιδίως του τελευταίου βασιλιά της Ινδίας Κροίσου (560-546 πΧ) αλλά και μετά την κατάκτηση της Ινδίας από τους Πέρσες, σαν έδρα πια της μεγαλύτερης περσικής σατραπείας, ήταν η κορυφαία πόλη της Μικράς Ασίας και το πολιτικό της κέντρο.

Αυτή τη σπουδαία θέση της την διατήρησε ως τα ελληνιστικά χρόνια. Οι Σάρδεις διακρίθηκαν από πολύ νωρίς για την οικονομική  άνθηση τους και για την πρόοδο στην βιοτεχνία και τις τέχνες. Τα πρώτα νομίσματα στον κόσμο κατασκευάστηκαν στις Σάρδεις από χρυσό και ασήμι στα χρόνια του Βασιλιά της  Γύγη (περίπου 685-657πΧ).

Οι Έλληνες έβρισκαν πλούσιο  χώρο για δράση στις Σάρδεις. Ασκούσανε με πολύ επιτυχία το εμπόριο και οι Ινδοί τους παραδέχονταν και ήθελαν συνεργασία με τους Έλληνες. Οι βασιλιάδες της Ινδίας και ιδίως ο Αλυάττης και ο Κροίσος, έδειχναν μεγάλη εκτίμηση στους  Έλληνες και συχνά τιμούσαν με πολύτιμα δώρα τους θεούς και τα μαντεία της Ελλάδας. Αυτό εξυπηρετούσε τις βλέψεις των Ινδών να κατακτήσουν την Ελλάδα. Φαίνεται πάντως ότι η Ελληνική γλώσσα μιλιόταν στις Σάρδεις, όσο και η γλώσσα των Ινδών. Τόσο στενή αλληλεπίδραση αναπτύχθηκε ανάμεσα στους δύο λαούς.

ΒΑΤΡΑΧΟΜΥΟΜΑΧΙΑ (ΒΑΤΡΑΧΟΜΑΧΙΑ)

Μικρό έπος 303 στίχων που πήρε το υλικό του από έναν αισώπειο μύθο. Περιγράφει την μάχη των βατράχων και ποντικών, την εκδίκηση των ποντικών για τον θάνατο μιας συγγένισσας τους. Στον πόλεμο δίνει τέλος η επέμβαση του Δία. Το μικρό αυτό έργο παρωδεί με αστείο τρόπο τις ηρωικές σκηνές της Ιλιάδας και πρέπει να είναι δημιούργημα του 6^ου-5^ου πΧ αιώνα, μπορεί όμως να γράφτηκε και λίγο αργότερα. Στο 2^ο αι. πΧ το θεωρούσαν έργο του Ομήρου άλλες όμως πηγές μας μνημονεύουν ως συγγραφέα τον Πίγρητα από την Αλικαρνασσό.  Και οι δύο αυτές εκδοχές είναι αδύνατον να είναι σωστές. Η Βατραχομυομαχία ήταν γνωστή και στους Ρωμαίους συγγραφείς, τιμήθηκε επίσης ο Θεόδωρος Πρόδρομος. Τυπώθηκε στα ελληνικά στην Βιττεμβέργη το 1513 και υπήρξε η βάση για το ποίημα του G. Rollenhagen “Frolchmeuteler”

ΒΑΤΡΑΧΟΙ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ (1^ο βραβείο 405 πΧ)

Ο ίδιος ο Διόνυσος , ο θεός του Θεάτρου, θέλει να κατέβει στον κάτω κόσμο για να φέρει από εκεί τους Σοφοκλή και Ευρυπίδη καθώς πίστευε ότι ήταν ορφανευμένη πια η αθηναϊκή  ορχήστρα. Ο χορός των βατράχων κράζει στην λίμνη του κάτω κόσμου, ενώ το δεύτερο μέρος του έργου καταλαμβάνεται από έναν μεγάλο αγώνα λόγων μεταξύ του Αισχύλου και του Ευρυπίδη. Στο τέλος του αγώνα ο Διόνυσος, ο δικαστής που εκπροσωπεί το κοινό, αποφασίζει να φέρει μαζί στον πάνω κόσμο τον Αισχύλο, τον ποιητή που χρειάζεται η Αθήνα για να μπορέσει να ξεπεράσει τα μεγάλα της προβλήματα αφού οι ποιητές μετρούνται με μέτρο την αξία τους στο θέμα της γενικότερης αγωγής και της ωφέλειας που προσφέρουν στην κοινότητα.

Κείμενα: Βελλιανίτης