Πάντως αυτή η εσφαλμένη ετυμολογική συσχέτιση δείχνει πως οι αρχαίοι έβλεπαν στον Ίαμβο (υ-) εξαιτίας του ζωηρού ρυθμού και της απλής μορφής του ως το μέτρο του σκώμματος, της χλεύης, της βρισιάς και της βωμολοχίας και θεωρείται σήμερα σχεδόν βέβαιο πως ο ιαμβικός στίχος πριν χρησιμοποιηθεί στη λυρική σάτιρα, χρησιμοποιούνταν στις γονιμικές λατρείες στις οποίες πολύ διαδεδομένο στοιχείο ήταν η πολύ τολμηρή και πολλές φορές απροκάλυπτη βωμολοχία.
Οι δύο τύποι στίχου που χρησιμοποιούνται περισσότερο από τους ποιητές της λυρικής σάτιρας ή ιαμβογράφους είναι ο ιαμβικός τρίμετρος υ-υ-υ-υ-υ-υ- και ο χωλίαμβος ή ίαμβος σκάζων στον οποίο αντικαθίσταται ο τελευταίος ίαμβος του στίχου υ- με σπουδείο – – δηλαδή με δύο μακρές συλλαβές αντί μία βραχεία και μία μακρά.
Η εμφάνιση αυτών των νέων μέτρων είναι σπουδαίος σταθμός στην ιστορία της λογοτεχνίας. Η ποίηση έχει τώρα ένα μέσο κατάλληλο για να εκφράσει συναισθήματα που σχετίζονται με περιστατικά της καθημερινής ζωής. Με τους ιαμβογράφους κυρίως αρχίζει η ποίηση να γίνεται προσωπική ρεαλιστική απλή. Το ιαμβικό τρίμετρο το πήρε αργότερα η τραγωδία.
Βελλιανίτης