Βιβλιοπροτάσεις 16-3-2020
Δεξί Κίτρινο Λουστρίνι
Συγγραφέας: ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κάλυμνος 1934, ιταλική κατοχή. Η Θεμελίνα και η Χριστίνα, συμμαθήτριες και αδελφικές φίλες, μοιράζονται τα πάντα: σκέψεις, όνειρα, φοβίες, τη στοργική μητέρα της Θεμελίνας, ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια, που τα φοράνε εναλλάξ, αλλά και ένα φρικιαστικό μυστικό που τις κατατρύχει.
Όταν κάποια στιγμή γίνονται μάρτυρες ενός βιασμού που καταλήγει σε φόνο, έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή τους, αφού δράστης είναι ο Ιταλός διοικητής του νησιού. Λίγο καιρό αργότερα η Χριστίνα εξαφανίζεται, αφήνοντας ως μοναδικό ίχνος το ένα από τα δύο αγαπημένα της κίτρινα λουστρίνια, το δεξί, ενώ η Θεμελίνα με τη μητέρα της ακολουθούν με άλλους συμπατριώτες τους τον δρόμο της μετανάστευσης.
Δεύτερη πατρίδα τους θα είναι στο εξής το Σαλέν ντε Ζιρό, στη Νότια Γαλλία, όπου οι συνθήκες εργασίας στις αλυκές είναι παραπάνω από σκληρές, ενώ όλοι οι ξένοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον ρατσισμό, τα στυγνά αφεντικά και την απόλυτη φτώχεια.
Νέες φιλίες, έρωτες και μικρές ευτυχισμένες στιγμές κάνουν τον καιρό να περνά γρήγορα, ώσπου ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ζωή της Θεμελίνας αλλάζει προς το χειρότερο. Εγκλήματα, δωσίλογοι, στρατόπεδα αιχμαλωσίας, κρεματόρια, Αντίσταση και ένας έρωτας γεννημένος μέσα στις φλόγες του πολέμου ατσαλώνουν τη θέλησή της για ζωή – ωστόσο… δεν παύει να νιώθει μισή. Μέχρι που ένα κίτρινο λουστρίνι βρίσκεται έξω από την πόρτα της.
Ένα βιβλίο για την αληθινή φιλία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, το παράλογο της βίας και του πολέμου, τον θάνατο και τον έρωτα. Σημείο αναφοράς στην ξέγνοιαστη νιότη και την ελπίδα: ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια.
Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήμα της ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ και Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ, καθώς και το βιβλίο της για εφήβους YOLO – ΖΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.
Η Ατελείωτη γραφή του αίματος
Συγγραφέας: ΜΠΑΚΟΛΑΣ, ΝΙΚΟΣ
Εκδόσεις: Κέδρος
Η ιστορία ξεκινάει μ’ ένα διπλό φονικό και μια αυτοχειρία σ’ ένα χωράφι της Μακεδονίας, την εποχή του θερισμού, το 1923. Η γραφή του αίματος, σαν κόκκινη κλωστή, ενώνει τους ήρωες και τις προσωπικές τους ιστορίες και, καθώς ξετυλίγεται, διαγράφει μια ελικοειδή διαδρομή, χωρίς πραγματική κατάληξη, εφόσον η ζωή μεταγγίζεται από γενιά σε γενιά μαζί με τα αισθήματα, τα πάθη, τα λάθη και όλα όσα συνθέτουν το μεγαλείο της.
Το βρέφος που βρέθηκε στον «αγρό του αίματος» θα καταλάβει το κέντρο της αφήγησης. Στη ζωή και στη διήγηση η ιστορία πηγαινοέρχεται από τη Φλώρινα έως τη Μάνη κι έπειτα φτάνει στη Θεσσαλονίκη, και ξεδιπλώνεται με φαντασία και αίσθημα και με πολλή επιδεξιότητα, για να σμίξει με την άλλη Ιστορία και να φτάσει προς τα πίσω ως τον Μακεδονικό Αγώνα, κι ύστερα να μπει στο μεγάλο ποτάμι του αίματος: του πολέμου του ’40, της Κατοχής και του Εμφυλίου, ως τις παραμονές της χουντικής δικτατορίας.
Το κάθε πρόσωπο, στο μυθιστόρημα του Νίκου Μπακόλα, κουβαλάει μέσα του τα ξέθωρα κι όμως ανεξίτηλα σημάδια της δικής του μοίρας, εκείνα που υπαγορεύουν στον καθένα την πορεία που πρόκειται να ακολουθήσει.
Είναι μια γραφή όπου ο μύθος κι η αλήθεια, το πραγματικό και το φανταστικό, το αρχέγονο και το νέο, το ιστορικό και το θρυλούμενο δένονται σ’ ένα μοιραίο δίχτυ, αξεδιάλυτο πολλές φορές.
Ο αναγνώστης κρατάει στα χέρια του ένα βιβλίο θελκτικό και μαγευτικό και καλείται να γίνει κοινωνός στα μυστήρια της ζωής.
Ο Νίκος Μπακόλας (1927-1999) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε μαθηματικός στη Φυσικομαθηματική Σχολή της Θεσσαλονίκης και, φοιτητής ακόμα, άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Νέα Αλήθεια. Στη συνέχεια, από το 1956 και για τριάντα χρόνια ως τη συνταξιοδότησή του, εργάστηκε ως συντάκτης, μεταφραστής, συντάκτης ύλης και υπεύθυνος φιλολογικών και καλλιτεχνικών σελίδων σε όλες σχεδόν τις ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες της συμπρωτεύουσας (Ελεύθερος Κήρυξ, Μακεδονία, Ελεύθερος Λαός, Θεσσαλονίκη, Νέα Αλήθεια, Ελληνικός Βορράς, Δράσις). Διετέλεσε επίσης προϊστάμενος του Τμήματος Τύπου της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (1959-1967) και, με την ιδιότητά του αυτή, άτυπος γραμματέας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο 1960-1965. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με το έργο Παραλλαγή στο πένθιμο εμβατήριο, για το οποίο τιμήθηκε με τον β’ έπαινο στον διαγωνισμό νουβέλας του περιοδικού Μορφές. Τρία χρόνια αργότερα άρχισε να δημοσιεύει πεζογραφήματά του στο περιοδικό Φοιτητικά Γράμματα, όπου ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής και τακτικός συνεργάτης, και στην εφημερίδα Παμφοιτητική. Το 1958 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, Μην κλαις αγαπημένη, όπου ήταν ήδη εμφανής η έγνοια για την αφηγηματική τεχνική, η οποία εκδηλώνεται ακόμα πιο έντονα στη συνέχεια. Η «συνάντησή» του με το έργο του Φώκνερ, του οποίου έχει μεταφράσει το μυθιστόρημα Η βουή και το πάθος, υπήρξε γόνιμη για τη συνέχεια του έργου του, όπου το όνειρο συναιρείται με την πραγματικότητα, χωρίς να την αναιρεί. Την ίδια χρονιά άρχισε να γράφει συστηματικά θεατρική κριτική στις εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόταν. Ασχολήθηκε με το μεταπολεμικό θέατρο και διετέλεσε πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής (1974-75), εισηγητής δραματολογίου (1977-1980) και καλλιτεχνικός διευθυντής (1980-82 και 1990-93) του ΚΘΒΕ. Νεότερος έγραψε και ένα θεατρικό έργο, Ο κόκκινος φάκελος (διασκευή διηγήματός του), που παρέμεινε άπαιχτο. Τιμήθηκε με το βραβείο του περιοδικού Τομές το 1978 για το έργο του Μυθολογία, με το Α’ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1988 για τη Μεγάλη πλατεία και με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1997 για την Ατέλειωτη γραφή του αίματος. Το 1999 του απονεμήθηκε το βραβείο Balkanika για το βιβλίο του Μπέσα για μπέσα ή Ο άλλος Φώτης. Εκτός από την πεζογραφία, ο Νίκος Μπακόλας ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση Αμερικανών κυρίως συγγραφέων, όπως οι Ουίλλιαμ Φώκνερ, Χ. Τζέιμς και Φ. Σ. Φιτζέραλντ. Σε δημοσιεύσεις του στις εφημερίδες και στα περιοδικά χρησιμοποιούσε ενίοτε το ψευδώνυμο Ν. Χριστοφόρου. Τα έργα του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος. Περισσότερα για τον συγγραφέα και το έργο του http://www.bakolas.gr
Η εφήμερη ομορφιά του έρωτα
Συγγραφέας: Στέλλα Βρεττού
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα με φόντο τα δραματικά ιστορικά γεγονότα της Ανατολίας του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1900, την πρώτη μέρα του χρόνου, την πρώτη μέρα του καινούργιου αιώνα. Έζησε σε μια ζωή όσα δεν ζούνε άλλοι σε πέντε. Η Ιφιγένεια Σκρινή, κόρη μιας εύπορης οικογένειας Σμυρνιών, θα ερωτευτεί τον δάσκαλο ζωγραφικής, τον αινιγματικό Αντρέι Ρομπολόφσκι. Θα εγκαταλείψει την κοσμοπολίτικη πόλη με τα όμορφα σπίτια, τα θέατρα και τα ζαχαροπλαστεία, τα γεμάτα μουσικές σοκάκια της, για ν’ ακολουθήσει στο μακρινό ταξίδι του τον Αντρέι, όταν αυτός, θύμα του σκοτεινού παρελθόντος του, αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Σμύρνη πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Στη διάρκεια του ταξιδιού τους στα βάθη της Ανατολικής Συρίας, θα συναντήσουν τον Τζέιμς Μπάροουζ, απόφοιτο της Οξφόρδης. Η γοητεία και η ιστορία της Ανατολίας σ’ αυτό το οδοιπορικό θα αφήσουν τα ανεξίτηλα σημάδια τους στη ζωή της Ιφιγένειας και η εφήμερη ομορφιά του έρωτά τους θα στιγματίσει και τους τρεις για πάντα.
Από τη Σμύρνη στη Μέση Ανατολή, στην Αλεξάνδρεια, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα, οι ζωές της Ιφιγένειας, του Αντρέι και του Τζέιμς θα περιπλεχθούν σ’ έναν ιστό πάθους, προδοσίας κι αναζήτησης, με φόντο τα ιστορικά γεγονότα του 20ού αιώνα.
Η Στέλλα Βρετού γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι μεταφράστρια από τα τουρκικά και έχει εργαστεί στον εκδοτικό χώρο. Ζει με τον άντρα της και την κόρη της στην Αθήνα. Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο Τα κόκκινα λουστρίνια (Ωκεανίδα).
Έντεκα ιστορίες αγιότητας και αγριότητας
Συγγραφέας: ΚΙΖΙΡΙΔΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
Εκδότης: ΠΗΓΗ
Στο δίπολο αρετής και κακίας, αγιότητας και κυριαρχίας των πιο άγριων ενστίκτων, κινούμαστε όλοι καθημερινά. Πότε μαγνητισμένοι από τον έναν, πότε από τον άλλο πόλο. Παραδέρνουμε μέσα σε συμπληγάδες ανθρωπιάς κι απανθρωπιάς, αναζητώντας νόημα κι ευτυχία στη ζήση μας. Κι επειδή ο στόχος αυτός αποδεικνύεται συνήθως χίμαιρα, το πιο ψηλαφητό σε τούτο το ταξίδι είναι οι εμπειρίες, θελημένες ή αθέλητες, ανθρώπινες κι απάνθρωπες. Πείρα που αφήνει γεύση ανάμεικτη, με μπόλικη την πικράδα, λίγη κι ανεκτίμητη τη γλύκα. Οι πρωταγωνιστές των έντεκα αυτοτελών ιστοριών της παρούσας συλλογής είναι κι ετούτοι βουτηγμένοι πατόκορφα στο αγριοπέλαγο της ζωής. Κι όπως συμβαίνει, τραβούν ρότα ακραία, σπανιότερα ορισμένη με την πυξίδα της αυτογνωσίας και τα πέρατα του μέτρου. Άλλοτε, γίνονται ή και αφήνονται να γίνουν έρμαια των πιο ταπεινών ορμεμφύτων τους, κυρίως του ενστίκτου της κυριαρχίας έναντι των άλλων και της εγωτικής αυτοθωράκισης. Άλλοτε, πορεύονται ανήμποροι να τα βάλουν με τον δαίμονα της καταρρακωμένης αυτοπεποίθησης, καταλήγοντας θύματα των άλλων, περιθωριακές φιγούρες. Κάποτε, πάλι, διάγουν ζωή, γεμάτη από την κενότητα της αφοσίωσης σε ιδανικά ιδεολογήματα και στερεότυπα. Είναι και φορές που ξεπερνώντας την ανθρώπινη ηθική, τη φτιασμένη στα μέτρα των δυνατών, των αυθεντιών και των τυποποιών, φθάνουν στην αυθυπέρβαση ξεχειλίζοντας το απόσταγμα της λογικής στοργής για τον συνάνθρωπο, τούτο το ακριβά σπάνιο ελιξίριο που οι άνθρωποι έχουν ονοματίσει με τη βαρύτιμη λέξη «αγάπη».