Ηγουμενίτσα: Οι “Αντιγόνες” απέσπασαν δίκαια το χειροκρότημα (Φωτό)

Ηγουμενίτσα: Οι “Αντιγόνες” απέσπασαν δίκαια το χειροκρότημα (Φωτό)
Το θεατρικό Εργαστήρι Πάργας “Η ΑΥΛΑΙΑ” με πολιτιστική δράση 10 ετών στην φετινή χρονιά παρουσιάζει μια επίκαιρη παράσταση, τις “ΑΝΤΙΓΟΝΕΣ”. Πρόκειται για μια πετυχημένη διασκευή από το έργο ¨Αντιγόνη” του Μπρεχτ. Την δισκευή και την σκηνοθεσία έχει κάνει η Ιωάννα Μουλιάκου.
Η παράσταση, μετά από μία σειρά παραστάσεων στην Πάργα, ανέβηκε χθες το βράδυ στον πολυχώρο ΕΣΤΙΑ στην Ηγουμενίτσα και καθήλωσε τους θεατές οι οποίοι δικαίως χάρισαν στους συντελεστές το χειροκρότημα τους.

Ευρηματική η σκηνοθεσία έδωσε με γλαφυρότητα μια εικόνα της σημερινής εποχής καθώς ο θεατής αυτόματα έκανε τις συνδέσεις, με την βοήθεια της σκηνοθετικής άποψης, με το παρών.
Οι ηθοποιοί, αν και ερασιτέχνες, έπαιξαν με επαγγελματικό τρόπο και η παράσταση ήταν σαφέστατα δουλεμένη σε όλες τις λεπτομέρειες.

Η παράσταση θα ανέβει και στην Παραμυθιά την ερχόμενη Τετάρτη.
ΕΠΑΙΞΑΝ:
Έλλη Βέκιου, Κατερίνα Βέκιου, Γιώργος Βουγιούκας, Άννα Γεωργίου, Γρηγόρης Γεωργίου, Ηλιάνα Γιούργα, Μαργαρίτα Διονυσιώτη, Θοδωρής Κόκκορης, Βαλεντίνα Κρίμη, Ιωάννης Νήρας, Κατερίνα Νικολάου, Κώστας Πιτσαρός, Σπύρος Πιτσαρός, Αλεξάνδρα Σωτηρίου, Μαίρη Χριστάκη.
ΑΝΤΙΓΟΝΕΣ
Μια πρώτη σκέψη ήρθε με τη μελέτη του G.Steiner «Αντιγόνες». Η αμέσως δεύτερη συνειρμική διαδοχή ήταν γλωσσολογικής φύσης: Αντιγόνη: Εξ ορισμού αντί του γένους της, (Αντι+γένος) ενάντια στη γυναικεία της φύση, στην κοινωνική της κατάσταση, στην ειμαρμένη της..θνητή αλλά αθάνατη στους αιώνες ως αξία.
Δυο αδερφές στην ναζιστική Γερμανία, εξαθλιωμένες ψυχή τε και σώματι αγωνιούν για τον αδερφό τους που λιποτάκτησε από τον ναζιστικό στρατό εναντιούμενος στον παράλογο επεκτατικό πόλεμο της Γερμανίας. Ο αδερφός τους εκτελείται και παραδειγματικά κρεμιέται σε ένα τσιγκέλι. Ο Μπρεχτ ξεκινάει την εξιστόρηση ενός μύθου γνωστού σε όλους μας, αυτού της Σοφόκλειας Αντιγόνης, για να αντιπαραβάλλει το παράλογο του πολέμου και να αναδείξει την δύναμη της ελεύθερης βούλησης, της προσωπικής επιλογής και αυτοδιάθεσης, προσωπικής ατομικής ελευθερίας, βασικό συστατικό κάθε επανάστασης τόσο προσωπικής όσο και συλλογικής. Η ιδεολογία της Αντιγόνης έρχεται σε σύγκρουση με την ιδεολογία του Κρέοντα, της καθεστηκυίας τάξης και των θεσπισμένων νόμων του κράτους. Αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν «ύβρη» το αντιπροσωπεύει η αυθαιρεσία της εξουσίας. Ο χορός-λαός της Θήβας μετεωρίζει ανάμεσα στις αυταρχικές διάτες του απόλυτου μονάρχη και στην λογική έξω από τα κοινωνικά πλαίσια της Αντιγόνης. Ο Τειρεσίας, ο μάντης ο τυφλός ,εκπρόσωπος μια άλλης αλήθειας πέρα από τα ανθρώπινα και ίσως εκπρόσωπος της ειμαρμένης νουθετεί τον απόλυτο άρχοντα να λογικευτεί. Η μοίρα αποδεικνύεται τελικά αποτέλεσμα μιας επιλογής..Ποια θα είναι αυτή;; Εμείς αποφασίζουμε. Το δικό μας τέλος είναι η Αντιγόνη του μέλλοντος, παρμένη από το θεατρικό έργο Καλντερόν του Παζολίνι.
Τρεις Αντιγόνες
1.Το αρχέτυπο-η Σοφόκλεια ηρωίδα
2.Η σύγχρονη Αντιγόνη του ναζιστικού Βερολίνου(η Μπρεχτική ηρωίδα)
3.Το μέλλον(η νεαρή Αντιγόνη)
Ο Κρέων, εμφανίζεται να υποστηρίζει ακράδαντα το δικό του δίκιο. Το να παρουσιαστούν Αντιγόνη και Κρέοντας ως χρηστοί και μη χρηστοί ήρωες αντιστοίχως δεν παρουσιάζει δραματικό παρά
ηθικιστικό ενδιαφέρον, για αυτό τον λόγο και τους είδα μέσα από την σύγκρουση δυο «δίκιων», και οι δυο υποστηρίζουν το δίκιο τους..Δυο δίκαια σε σύγκρουση. Μια διελκυστίνδα που τραβάει το χορό(το πλέον τραγικό πρόσωπο της τραγωδίας) άλλοτε προς τη μεριά του Κρέοντα και άλλοτε προς τη μεριά της Αντιγόνης. Το σώμα δεικνύει την δική του αλήθεια. πώς; ,με χάσιμο ισορροπίας, εκτός βάρους κινήσεις, σωματικά deliria.Ισμήνη-Αντιγόνη: δεμένες με τον ομφάλιο λώρο συνδιαλέγονται-συναντιούνται 2 διαφορετικές ιδεολογίες και όταν είναι πλέον διακριτό ότι δεν συνάδουν, διαρρηγνύεται και ο ομφάλιος λώρος. Ο Τειρεσίας, αν και είναι τυφλός, «δέδορκε» βλέπει, γνωρίζει, ΞΕΡΕΙ. Ο Κρέων διατυμπανίζει πως ξέρει αλλά είναι τυφλός. Ο Αίμονας, ως νέος είναι φέρελπις και αισιόδοξος ότι ο πατέρας του μπορεί και να μεταπεισθεί, όταν, όμως, συνειδητοποιεί ότι στην πολιτική δεν χωρούν συναισθηματισμοί, χωρίζουν στρατόπεδα και ξεκινούν να ξιφασκούν χωρίς όπλα, με αντεγκλήσεις και με το ίδιο σώμα που γενήτωρ εποίησε τέκνον αυτού..Ο φύλακας, ένας λαϊκός χαρακτήρας με πολλά κωμικά στοιχεία δανεισμένα από τα μοτίβα της κωμωδίας, κατ΄ εμέ, φοβάται για την ζωή του που μεταφέρει τα άσχημα μαντάτα στον Κρέοντα αλλά καμαρώνει που αποκτά αξία έστω και με αυτό καθώς δεν ήταν στρατιώτης πρώτης γραμμής λόγω φυσικού ελαττώματος. Ο μαντατοφόρος με την αφήγησή του μας μεταφέρει τις σκληρές εικόνες του μετώπου που μέχρι τώρα ήταν πειθήνιο στον άρχοντά του και στις φρούδες υποσχέσεις που εκείνος απλόχερα τους έδινε. Έρχεται με τον πιο δυνατό τρόπο να επισφραγίσει την ήττα και να καταδείξει ως απόλυτο υπεύθυνο της καταστροφής τον Κρέοντα. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει κρυμμένη μια αλήθεια που είναι πάντα έτοιμη να χαθεί..
Η δική μου προσέγγιση ξεκινά από την αντίληψη ότι τα αρχέτυπα της τραγωδίας που στερούνται ψυχολογίας είναι ιδέες που διαπνέουν τους αιώνες. Και θεώρησα ότι αυτή η καθολικότητα θα αναδειχθεί καλύτερα μέσα από την φόρμα και την αυστηρή της πειθαρχία, η φόρμα τόσο στην κίνηση όσο και στον λόγο σε αποστασιοποιεί και άρα σε απελευθερώνει(από οποιαδήποτε σωματικά, ορθολογικά, κοινωνικά, συμπεριφοριστικά-χαρακτηρησιολογικά και υποκριτικά στεγανά)δίνοντας με έναν σφιχτό σωματικό ρυθμό μια γροθιά για ανατροφοδότηση προς όποια κατεύθυνση.
Καλή μας ανατροφοδότηση..
Η σκηνοθέτης
Ιωάννα Μουλιάκου