Συνέντευξη στο Step. Αθανασία Τσουμελέκα: Στον χώρο που ήμουν ποτέ δεν ήμασταν μια γροθιά

Συνέντευξη στο Step. Αθανασία Τσουμελέκα: Στον χώρο που ήμουν ποτέ δεν ήμασταν μια γροθιά

Η Ολυμπιονίκης Αθανασία Τσουμελέκα έκανε την τιμή στο περιοδικό Step και έδωσε μία συνέντευξη, η οποία δημοσιεύθηκε στο τεύχος Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου. Διαβάστε λοιπόν και ηλεκτρονικά την συνέντευξη της.
Θα αρχίσουμε την συνέντευξη με την κορυφαία στιγμή της καριέρας σου. Το χρυσό στους Ολυμπιακούς. Μπορείς να περιγράψεις τα συναισθήματα σου και τις πρώτες σκέψεις σου την στιγμή που τερμάτισες πρώτη και όταν πήρες το μετάλλιο;
12 χρόνια πίσω λοιπόν…
Το πως είναι να ανεβαίνεις στο ψηλότερο σκαλί των Ολυμπιακών αγώνων είναι πολύ διαφορετικό εκείνη τη στιγμή που το ζεις, διαφορετικό όταν το περιγράφεις στα παιδιά σου και εντελώς διαφορετικό πως το νιώθεις μεγαλώνοντας !
Σας μπέρδεψα λιγάκι ! αλλά έτσι είναι !
Τότε το 2004 έβαζα στοίχημα με τους συναθλητές μου πως εγώ δεν πρόκειται να κλάψω… και έκλαψα, ο ήχος των χιλιάδων Ελλήνων να σιγοτραγουδά των εθνικό ύμνο μαζί σου ήταν ρίγος!
Όμως… δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει… απλά έκανα μια δυνατή προπόνηση παρουσία άλλων και ήμουν καλύτερη από τις συναθλήτριές μου….
Και στην συνέχεια;
Περνώντας τα χρόνια έπρεπε να πω δυο λόγια στα παιδιά μου μιας και στο σχολείο τους μιλούσαν για τη μαμά τους… και έπρεπε να τους πω τις δύσκολες στιγμές και τις αποτυχίες…και όχι την ημέρα της νίκης…. Και μπορείτε να φανταστείτε γιατί; Γιατί δεν ήθελαν να λαμβάνουν μέρος σε κανέναν διαγωνισμό… τους είχαν περάσει δάσκαλοι, γιαγιάδες και παππούδες άθελά τους πως η μαμά είναι πρώτη και τα παιδιά δεν ήθελαν να με… και άρα δεν αγωνιζόντουσαν… έτσι και εγω έβαλα όλες τις φωτογραφίες που είχα
αποτύχει για να δουν και το άλλο πρόσωπο μου… όχι αυτό με τα δάκρυα από συγκίνηση…. Αλλά από πόνο …
Γιατί όταν κάνεις πρωταθλητισμό οι συγκινήσεις τόσο οι θετικές όσο και οι αρνητικές είναι εκρηκτικές !

Και τώρα, 12 χρόνια μετά ποια συναισθήματα κυριαρχούν;
Όταν κάνω ομιλίες και κάθε φορά που βλέπω την απονομή και τα τελευταία μέτρα της κούρσας ανατριχιάζω… Ίσως τώρα συνειδητοποιώ το τι είχε γίνει…
Είμαι άνθρωπος που δε μένει σε αυτά που έγιναν αλλά κοιτάει μπροστά για νέες προκλήσεις και συγκινήσεις…

Όταν ξεκίνησες τον αθλητισμό περνούσε από το μυαλό σου η περίπτωση ενός μεταλλίου σε Ολυμπιάδα;
Όταν ξεκίνησα τον αθλητισμό ήθελα πάντα να είμαι πρώτη , αλλά ήμουν παχουλούλα…. Δε τα κατάφερνα ενώ ένιωθα δυνατή ….
Άλλαξα άρδην την διατροφή μου με παρότρυνση της κυρίας Φωτεινής Σιοπιλίδου (γυμνάστρια στο σχολείο) όπου θαύμαζα τα μετάλλια στο σπίτι της μιας και ήταν πρωταθλήτρια στα αγωνίσματα της αντοχής και με την βοήθεια του προπονητή μου Μανώλη Μυλωνά που με “το βούρδουλα” αλλά και την μεγάλη του αγάπη για εμάς και τον αθλητισμό κατάφερα να πάω να σπουδάσω και παράλληλα να ονειρευόμαστε πως μπορούμε να συμμετέχουμε στους Ολυμπιακούς του 2004 αφού το 1998 είχαμε καταφέρει να μας αναφέρουν στις εφημερίδες ως τα ταλέντα για τους Ολυμπιακούς ! Και είχαν πέσει μέσα !
Ποιους θεωρείς σταθμούς στην ζωή σου;
Σταθμοί στη ζωή μου για τις αθλητικές μου επιτυχίες ήταν οι δυσκολίες της καθημερινότητας που με έκαναν δυνατή και αυτόνομη, η οικογένεια μου, ο πρώτος μου προπονητής Μανώλης Μυλωνάς και φυσικά ο Νίκος Δημητριάδης προπονητής και καθοδηγητής μου όπου πλέον είναι και σύζυγος και πατέρας των παιδιών μου

Σε άλλη συνέντευξη σου έχεις πει ότι ο πρωταθλητισμός σου στέρησε την προσωπικότητα στην εφηβεία. Οι αθλητικές επιτυχίες αναπληρώνουν αυτήν την απώλεια;
Ναι μου την στέρησε ! Και σε μένα και στους τότε φίλους και φίλες μου! Δε πειράζει όμως ! Την ζω μαζί με τα παιδάκια μου!!!

Κατηγορήθηκες άδικα ότι ήσουν ντοπαρισμένη. Στο άκουσμα της κατηγορίας ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη;
Πέρασα από αθλητισμό , πέρασα από τον πρωταθλητισμό και έχω ριζώσει πλέον στον αθλητισμό… όμως σαν άνθρωπος δεν ανήκω στο χώρο αυτό ! έχω πολλά πολλά άλλα ενδιαφέροντα που δυστυχώς λόγο χρόνου τα ‘πασαλείβω” αλλά και έτσι με ευχαριστούν ! Με αυτό θέλω να πω πως δεν έχω ενδιαφερθεί να μάθω πολλά και όταν συνέβαιναν πράγματα που δε μου άρεσαν απλά έκανα ένα αλματάκι τα ξεπερνούσα και ίσως κάποιοι να με θεώρησαν για “βλάκα”, όμως εγώ απλά είχα και έχω την ηρεμία μου μη ασχολούμενη με τα διάφορα…

Περιέγραψε μας με δυο λόγια την ζωή σου μετά το τέλος του πρωταθλητισμού;
Εγώ μετά το πρώτο παιδί δεν ήθελα να συνεχίσω τον πρωταθλητισμό και δεν είχε να κάνει με την υπόθεση του ντόπινγκ. Ήταν συνειδητό να σταματήσω και να “μεγαλώσω την οικογένεια μου”
Το όνειρο μου δεν ήταν να διαπρέψω στους Ολυμπιακούς αλλά να μείνω στο μικρό σπίτι στο λιβάδι αγαπημένα εγώ και η οικογένεια μου !
Ήταν δύσκολο να βρω κάτι τόσο έντονο να με συγκινεί όσο ο πρωταθλητισμός …
Αλλά
το βρήκα !

Και είναι η ζωή των άλλων ! Όλων εκείνων που δεν ήξεραν τι σημαίνει αθλητισμός και τον έμαθαν και άλλαξε η ζωή τους, τόσο από μέσα όσο και από έξω…. Μαζί τους να μην κρύβομαι… έμαθα και γω τι θα πει αθλητισμός ! είναι άλλο από το πρωταθλητισμό !

Είναι μαγεία να βλέπεις τον άλλον να αλλάζει και να έχεις βάλει και εσύ το λιθαράκι σου…. Ή να έρχεται χάλια από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να ξεχνάει τα πάντα έστω για όσο είμαστε παρέα !
Είμαι ευγνώμων !
Οπότε είσαι πια εκτός του επαγγελματικού αθλητισμού…
Ναι, δεν παρέμεινα στο χώρο….. Ομοσπονδίες κλπ… όχι !
έκανα ένα λάθος να θελήσω να επιστρέψω σε μεγάλους αγώνες για να παρασύρω κόσμο στον αθλητισμό μιας και η φωνή μου τώρα ακούγεται ναι… αλλά όχι δεν έμεινα σε αυτό το χώρο, και ούτε και επέστρεψα….
Είμαι στο χώρο που μια ομάδα που τρέχει, περπά
τα και ασκείται … μπορεί να αποτελείται από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, ηλικιακά , επαγγελματικά, οικονομικά, παρουσιαστικά, και όλοι είμαστε ένα! μια γροθιά ! στο χώρο που ήμουν… δεν ήμασταν μια γροθιά ! μια δύναμη… όχι ! Αυτά τα ωραία υπήρχαν δυστυχώς μόνο στη μικρή ηλικία ! Για αυτό σας είπα πριν, δεν άνηκα ποτέ στο χώρο αυτό ! έκανα ατομικό αγώνισμα αλλά η φιλοσοφία μου ήταν και είναι πάντα ομαδική !

Αυτή τη στιγμή υπηρετώ στις ένοπλες δυνάμεις μέσα στο υπουργείο όπου μαζί με την συντοπίτισσα μας Κατερίνα Θάνου αποσκοπούμε στη προαγωγή του αθλητισμού και του ευ αγωνίζεσθαι. Δημιουργούμε αγώνες μεταξύ των ομάδων των ενόπλων δυνάμεων και της εκάστοτε περιφέρειας ή δήμου (πάντα για φιλανθρωπικό σκοπό ) καθώς επίσης συνδιοργανώνουμε και αγώνες δρόμου με σκοπό τα παραπάνω αλλά και την ανάδειξη της ιστορίας του τόπου.

Τι άλλο θα ήθελες να προσθέσεις;

Για τους μικρούς μου φίλους που αρέσκομαι να παίζω ….
Να πιστεύουν στον εαυτό τους ! Να δουλεύουν….. να αγωνίζονται …. Και όταν είναι έτοιμοι να ονειροπολούν και να βλέπουν τον εαυτό τους να προπορεύεται….
Σε ότι και να κάνουν!
Φωτογραφίες: http://tsoumeleka.gr/